Executive Agreement

ข้อตกลงฝ่ายบริหาร

ข้อตกลงระหว่างประเทศที่บรรลุระหว่างประมุขรัฐ ในสหรัฐอเมริกาข้อตกลงฝ่ายบริหารไม่ต้องใช้กระบวนการของสนธิสัญญาแบบที่เป็นทางการ ซึ่งจะต้องให้วุฒิสภาให้ความยินยอมในสัตยบันที่ให้โดยประธานาธิบดีเสียก่อน ข้อตกลงฝ่ายบริหารมีหลายประเภทดังนี้ (1) ข้อตกลงที่ถูกออกแบบเพื่อให้ดำเนินการให้เป็นไปตามข้อกำหนดของสนธิสัญญาที่ได้รับความเห็นชอบแล้ว ยกตัวอย่างเช่น ได้มีการออกข้อตกลงนับร้อยฉบับเพื่อดำเนินการเกี่ยวกับสนธิสัญญาแอตแลนติกเหนือ (นาโต้) ซึ่งเป็นแก่นของนโยบายของสหรัฐอเมริกาในยุโรปในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง (2) ข้อตกลงที่กระทำโดยประธานาธิบดีโดยที่สภาคองเกรสมอบอำนาจให้ ภายใต้รัฐบัญญัติการค้าต่างตอบแทนปี ค.ศ. 1934 และรัฐบัญญัติการขยายการค้าปี ค.ศ. 1962ประธานาธิบดีได้รับมอบอำนาจให้ทำการเจรจาการลดภาษีศุลกากรต่างตอบแทนกับรัฐบาลต่างประเทศได้ ข้อตกลงเลนด์ - ลีส ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองก็มีลักษณะเดียวกันนี้เหมือนกัน (3) ข้อตกลงที่กระทำโดยความเห็นชอบของสภาคองเกรสในภายหลัง ในปี ค.ศ. 1940 ก่อนที่สหรัฐอเมริกาจะเข้าสงครามโลกครั้งที่สองนั้นประธานาธิบดีแฟรงกิน รูสเวลท์ ได้นำเรือพิฆาตอายุกว่า 50 ปี ยกให้แก่นายกรัฐมนตรีวินสตัน เชอร์ชิลล์แห่งอังกฤษ โดยแลกกับการเช่าดินแดนของอังกฤษเพื่อสร้างฐานทัพอากาศหลายแห่งตามแนวโค้งจากเกาะนิวฟาวด์แลนด์ถึงทวีปอเมริกาใต้ สภาคองเกรสสามารถโต้แย้งข้อตกลงดังกล่าวได้ แต่กลับให้ความเห็นชอบโดยปริยายเมื่อได้จัดสรรงบประมาณให้สำหรับสร้างฐานทัพอากาศดังกล่าว(4)ข้อตกลงที่กระทำโดยประธานาธิบดี โดยอาศัยอำนาจของประธานาธิบดีในฐานะที่เป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดและในฐานะผู้มีอำนาจทั่วไปเกี่ยวกับการวิเทศสัมพันธ์แห่งชาติ ตัวอย่างของข้อตกลงเหล่านี้ ได้เแก่ ข้อตกลงรัช - บาก็อตปี ค.ศ. 1817 ที่กำหนดให้อังกฤษและสหรัฐอเมริกาจำกัดกำลังทางเรือในเกรตเล็กส์ ข้อตกลงยัลตา และข้อตกลงปอตสดัมปี ค.ศ.1945 ว่าด้วยเงื่อนไขในการยุติสงครามโลกครั้งที่สอง ข้อแตกต่างทางกฎหมายที่สำคัญระหว่างสนธิสัญญากับข้อตกลงฝ่ายบริหาร ก็คือ ข้อตกลงฝ่ายบริหารไม่สามารถเปลี่ยนแปลงกฎหมายภายในที่มีอยู่เดิมได้ แต่จะต้องดำเนินการภายใต้กฎหมายที่มีอยู่เดิมนั้น ส่วนสนธิสัญญามีนัยตรงกันข้าม คือ เป็นกฎหมายสูงสุดแห่งดินแดนภายใต้บทบัญญัติของมาตรา 6 แห่งรัฐธรรมนูญสหรัฐฯ และสนธิสัญญาสามารถเข้าแทนที่กฎหมายหรือสนธิสัญญาเดิมได้ ถึงแม้ว่ารัฐธรรมนูญจะไม่ได้ระบุถึงข้อตกลงฝ่ายบริหารแต่ได้มีการใช้ข้อตกลงฝ่ายบริหารเหล่านี้มานานแล้ว นับตั้งแต่ข้อตกลงฝ่ายบริหารฉบับแรกที่บรรลุกันซึ่งมีสาระว่าด้วยเรื่องการส่งไปรษณีย์ต่างตอบแทนกันในปี ค.ศ. 1792 ในช่วงการบริหารของประธานาธิบดียอร์จ วอชิงตันเป็นต้นมา เมื่อไม่กี่ปีมานี้ข้อตกลงฝ่ายบริหารมีจำนวนมากกว่าจำนวนสนธิสัญญาเสียอีก อย่างไรก็ตามในสนธิสัญญาหรือกฎหมายการค้าหนึ่งฉบับ อาจจะต้องมีการเจรจาทำข้อตกลงจำนวนหนึ่ง เพื่อใช้ดำเนินการสนธิสัญญาหรือกฎหมายการค้านั้น ๆ เพราะฉะนั้นจึงเป็นการสมควรเป็นอย่างยิ่งที่จะนำความถี่ของข้อตกลงของฝ่ายบริหารมาเปรียบเทียบกับความถี่ของสนธิสัญญา ทั้งนี้โดยไม่ต้องวิเคราะห์ถึงเนื้อสาระของแต่ละอย่าง

ความสำคัญ สาธารณชนได้พากันวิพากษ์วิจารณ์ข้อตกลงฝ่ายบริหาร โดยอ้างถึงข้อสมมติฐานว่าประธานาธิบดีต้องการจำกัดอำนาจของวุฒิสภาในการคอยตรวจสอบประธานาธิบดีในการดำเนินกิจการต่างประเทศ ข้อกล่าวหานี้อาจจะจริงหรือเท็จเมื่อพิจารณาจากข้อตกลงเพียงไม่กี่ฉบับที่ประธานาธิบดีทำโดยที่ไม่มีสภาคองเกรสเข้ามามีส่วนร่วมด้วย แต่ก็ต้องไม่ลืมว่าในกรณีที่เกิดกรณีฉุกเฉินระหว่างประเทศที่มีความเกี่ยวข้องกับความมั่นคงของชาตินั้น หากเป็นช่วงที่สาธารณชนไม่ได้ให้ความสนใจในกิจการสาธารณะและอาจจะก่อให้เกิดวิกฤติการณ์ขึ้นมาได้นั้น การมีข้อตกลงที่ทำด้วยอำนาจหน้าที่ของประธานาธิบดีจะมีข้อดี คือ สามารถทำได้โดยรวดเร็ว และสามารถรักษาความลับไว้ได้ การมีข้อตกลงฝ่ายบริหารไว้เป็นอีกทางเลือกหนึ่งนอกเหนือจากกระบวนการทางสนธิสัญญาสำหรับใช้ตกลงระหว่างประเทศนั้น ก็ยังมีคุณูปการช่วยให้วุฒิสภายอมรับสนธิสัญญาบางฉบับได้ รัฐบัญญติเคสแอ็คท์ปี ค.ศ.1972 กำหนดให้ประธานาธิบดีต้องรายงานเกี่ยวกับข้องตกลงทั้งปวงให้สภาคองเกรสได้ทราบภายใน 60 วัน